Suđenje Miloradu Dodiku, koje bi trebalo danas u 13 sati doseći svoj epilog sudskom presudom, spada u red najkontroverznijih suđenja.
Dva su moguća ishoda i njima primjerene presude.
Prva je oslobađajuća, koja bi predstavljala posljednji klin u kovčegu države, koju se već decenije, uz različite argumentacije proziva ne-funkcionalnom i nepostojećom, kroz prečutno priznanje države i njenih institucija, kako udar na tu državu nije kažnjiv, odnosno da su neki pojedinci iz politike i biznisa, toliko moćni, da se nalaze izvan dohvata zakona i prava te države.
Druga je osuđujuća, koja bi ukoliko podrazumijeva zatvorsku kaznu, bila i zakivanje kovčega i zatrpavanje istog pod dva metra zemlje, ukoliko se presuda ne bi mogla, a što je najvjerovatnije slučaj, sprovesti u djelo, odnosno izvršiti hapšenje i utamničenje presuđenog. U prilog tezi o nemogućnosti hapšenja Milorada Dodika, od strane institucija BiH stoje i dvije važne činjenice, koje su se pojavile posljendjih dana, prva koja kaže da Dodik neće doći na izricanje presude i druga, da su u Banja Luku došli mađarski specijalci, njih 300, ko biva na neke izmišljene zajedničke vježbe sa policijom RS-a.
Ako neku presudu niste u stanju sprovesti u djelu, onda kao država, promišljajući o ugledu države i njenih institucija, ne pokrećete sudski pšroces čijim epilogom bi da presuda mogla postati.
I prva i druga presuda bi dakle bile namjerna ili nenamjerna izdaja države.
Jedini razuman izlaz bila bi osuđujuća presuda, koja bi podrazumijevala uvjetnu kaznu zatvora, te tako izbjegla zahtjev hapšenja, a ipak presudila djelo usmjereno protiv institucija države.
U prva dva slučaja, ni kriva ni dužna, predmetna sudinica bila bi najveća žrtva tog procesa, dok bi je ova treća alternativna opcija spasila gubitka ugleda, u slučaju prve presude, odnosno tereta historijskog poraza institucija države u slučaju druge presude.
Molimo se mudrosti da natkrili naše krhko pravosuđe i spasi ove preostale nam djeliće državnog mozaika od konačnog rasula.
